çok eskiden..

"Bir adam sevdim herkes bana düşman oldu, bir adam öldürdüm herkese düşman oldum.."
 
Yaşadıklarımın en kısa özetiydi aslında bu sözler, kaderimin çizgisini belirleyen adamın, " o " diyeceğim ve üstüne başka aşklar yaşasam da onun kadar mutlu etmeyecek bir aşkın varlığıydı hep bunlar.. sadece 'gün göstermek' adına başladığım bir tanışmanın hayatımdan matematiksel olarak 5 yıl, ruhsal olarak masumluğumu alacağını bilseydim yine bu oyuna başlar mıydım bilemiyorum, bu soruya hala bir yanıtım yok!

Kadere inanmasam da, hayatın bir yerinde benim kontrolüm dışında bir şeyler geliştirdiğini gördüm bana " olmaz" dediler ben "olur" dedim tanrıydım adeta çünkü o bana "buzlar tanrıçası" derdi oysa o buzdağının arkasını çok sonradan gördü, ben de...

Onunla yaşadığım her şeyde biraz daha büyüdüm, biraz daha farkına vardım hayatın aslında benim istediğim gibi olmadığını ve bunu değiştirmek adına hırslarımın kurbanı olduğumu. Üzüldüm, ağladım,bağırdım, dağıttım daha çok hırslandım daha çok öfkelendim ama istediğimi elde ettim, o zamanlarda bu zafer benim için kurtuluş savaşı kadar kutsaldı. Kolay değildi yüzyıl savaşları gibi yorgun bir savaşçı olarak zaferle bitirmiştim savaşımı, mavi askerlerim kazanmıştı. Elime geçen hiçbir şey yoktu, o zafer içi boş bir ceviz kabuğuydu aslında bunu anladığımda hiç bitmeyecek hayal kırıklıklarım başladı, güvensiz ve gururluydum işte şimdi "buzlar tanrıçası" olmuştum, beni yoktan var etmişti, içimdeki masumiyeti, aidiyetimi,sadakatimi ve güvenimi almıştı. ben olmuştum artık ve meydanlara çıkıp rahatça savaşabilirdim çünkü aslında ben kaybetmiştim bütün yenilgileri ben almıştım kalmamıştı ona hiçbir şey...elbette hep kötü anılarımız yoktu en çok onu uyurken severdim koynuma yatardı, şarkı söylerdi ben ağlardım gözyaşlarımı öperdi, uyuyup geçeceğini sanırdım, sancılı bir aşktı...

İlk kez "seni seviyorum" dediğinde terk ettim onu ve ondan sonra hiçbir şey bir daha eskisi gibi olmadı...

27.11.2007